تبيين اصول و مياني طراحي و معماري پايدار

نگرش پايداري در معماري به طور كلي براي جلوگيري از تخريب طبيعت و حفاظت از محيط زيست و توجه به نسل هاي آينده مي باشد استفاده بهينه از انرژي و به كارگيري مصالح قابل بازيافت در ساخت بنا توجه به جنبه هاي بومي و فرهنگي محل از مفاهيم اصلي كاربرد اكولوژي در طراحي معماري است. كه در مباني معماري در دو دهه اخير گسترش يافته است. كاربرد مفاهيم پايداري و اهداف توسعه پايدار در جهت كاهش اتلاف انرژي و آلودگي محيط زيست در معماري، مبحثي به نام معماري پايدار را به وجود آورده است. در اين نوع معماري، ساختمان نه تنها با شرايط اقليمي منطقه خود را تطبيق ميدهد، بلكه ارتباط متقابلي با آن برقرار مي كند. به طور خلاصه منظور از بوم شناسي ساختمان اين است كه بر قابليت ساختمان براي تلفيق عوامل محيطي و جوي و تبديل آنها به صورت كيفيت هاي فضايي و آسايش و فرم تمركز گردد. همين موضوعات باعث شده تا محققين در تدارك انواع ديگر انرژي ها(انرژي هاي پاك تجديدپذير) براي جايگزيني انرژي هاي فسيلي باشند. امروزه به نظر مي رسد كه توسعه پايدار و مفاهيم آن به خوبي با اهداف و مقاصد معماري و شهرسازي نوين سازگار بوده و مي تواند به عنوان عاملي مؤثر جهت تحقق اهداف پايداري مطرح شود.