بازآفريني با رويكرد گردشگري در احياي بناهاي تاريخي - مطالعه موردي: منطقه 9 شهر اصفهان

بناها و بافتهاي تاريخي درعين حال كه سند گوياي تمدن كهن به شمار مي آيند، محلي براي انتقال پيام فرهنگ و تمدن ميان نسل قديم و جديد هستند. مروري بر آثار تاريخي، گوياي آن است كه همواره حفاظت و مرمت و توسعه بناهاي تاريخي در حال انجام بوده ولي شيوه آن در هر دوره متفاوت بوده است. در اين مسير حفاظت و مرمت پس از توجه به كالبد و بناهاي منفردا مروز به تماميت بافت از تمام ابعاد توجه نموده و استفاده اقتصادي موثر از اين ميراث تاريخي و توجه به صنعت گردشگران به منزله فرصتي براي توسعه و رشد كالبدي، اقتصادي، اجتماعي-فرهنگي و زيست محيطي ساكنان و مجاوران مناطتاريخي مي داند از مهمترين اين رويكردها، بازآفريني است كه رويكردي جامع و يكپارچه و ديدي كلي به بافت هدف دارد. منطقه 9 شهر اصفهان كه موضوع اين پژوهش است با دارا بودن آثار تاريخي ارزنده اي از جمله منار جنبان و آتشگاه به علت قرار گيري آنها در ميان بافت فرسوده از مشكلات چون ديد و منظر، نارسايي هاي مربوط به بافت فرسوده در زمينه تأسيسات و تجهيزات شهري، عدم استحكام ابنيه و ... رنج مي برد. لذا در اين تحقيق تلاش ميگردد تا با محوريت بناهاي تاريخي و با رويكرد بازآفريني به بهسازي محدوده هدف اقدام نمود. اين پژوهش از لحاظ هدف جز پژوهشهاي كاربردي و از نظر شيوه جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي، ميداني، مصاحبه غير مستقيم و پرسشنامه است. روش تحقيق تكنيك سوآت و QSPM است و براي تجزيه و تحليل اطلاعات پرسشنامه از SPSS استفاده گرديده است .