امنيت و پيشگيري از وقوع جرم در فضاهاي شهري از طريق طراحي محيطي

امنيت همواره از بنيادي ترين نيازهاي بشر و مسأله وقوع جرم به عنوان مرتبط ترين موضوع با امنيت امروزه به يكي از اصلي ترين دغدغه هاي مديريت شهري پايدار بدل گشته است. كالبد و بافت فيزيكي محيط، در بردارنده بعدي پنهاني به نام بعد اجتماعي است كه تأثير آن در رفتار انساني بسيار با اهميت و سرنوشت ساز مي باشد، طراحي محيطي با فضاهاي سر و كار دارد كه انواع فعاليت ها در چارچوب هاي گوناگون در آن ها رخ مي دهد و به اين فضاها معني و مفهوم مي بخشد، جرم نيز به عنوان يكي از رفتارهاي انساني از قاعده ارتباط با محيط استثناء نيست. براي پيشگيري از وقوع جرم تنها گماردن نيروي پليس در دستگاه قضايي با تعداد زياد نه درست است و نه معقول. براي پيشگيري از جرم خيزي در مكان هاي شهري روش هاي كنترل محسوس(از طريق گماردن نيروي پليس)، پيشگيري اجتماعي(آموزش از بدو تولد) و روش هاي غير محسوس نيز وجود دارد. ولي رويكرد امنيت از طريق طراحي، يكي از مؤثرترين و كاراترين رويكردها در زمينه پيشگيري از وقوع جرم و ارتقاء امنيت شهري است كه مي تواند نقش بسزايي در ايمن سازي فضاهاي شهري ايفا نمايد. طراحي مناسب و استفاده ي درست از محيط مي تواند علاوه بر پيشگيري از وقوع جرم، كيفيت زندگي را بهبود بخشيده و ترس از جرم را كاهش دهد. به همين دليل پژوهش حاضر به امنيت و پيشگيري از وقوع جرم در فضاهاي شهري از طريق طراحي محيطي مي پردازد. در ادامه مفاهيم و نظريه هاي پيشگيري از جرم و فضاي بي دفاع شهري، نظريه پنجره شكسته و نظريه محيط مساعد بيان مي شود.