اهداف توسعه پايدار در جهت كاهش اتلاف انرژي و آلودگي محيط زيست

ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﭘﺎﯾﺪاري و اﻫﺪاف ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار در ﺟﻬﺖ ﮐﺎﻫﺶ اﺗﻼف اﻧﺮژي وآﻟﻮدﮔﯽ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ در ﻣﻌﻤﺎري، ﻣﺒﺤﺜﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار را ﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﻌﻤﺎري، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ اﻗﻠﯿﻤﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻮد را ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﯽ ﺑﺎ آن ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﮔﻔﺘﻪ رﯾﭽﺎرد راﺟﺮز ،»ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در زﻣﺴﺘﺎن ﭘﺮﻫﺎي ﺧﻮد را ﭘﻮش داده وﺧﻮد را ﺑﺎﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺤﯿﻂ وﻓﻖ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪو ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﺳﻮﺧﺖ و ﺳﺎزﺷﺎن را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ اﻣﺮوزه، ﯾﮑﯽ از ﻋﻤﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎي ﻓﺴﯿﻠﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﮑﻪ اﻧﺮژي ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﺼﺮف اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻋﻮارض ﻣﺼﺮف ﺑﯽ روﯾﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع اﻧﺮژي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت آﻟﻮدﮔﯽ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﺳﻮء ﻣﺼﺮف ﺗﻮﻟﯿﺪ اﻧﺒﻮه ﮔﺎزﻫﺎي ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ اي وﮔﺮﻣﺎﯾﺶ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻻزم اﺳﺖ ﺑﺸﺮ اﻣﺮوزي ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﻣﺼﺮف ﺑﯽ روﯾﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف اوﻟﯿﻦ وﯾﺮاﯾﺶ ﻣﺒﺤﺚ 19 ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در ﺳﺎل 1370 ﺷﻤﺴﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ در ﻣﺼﺮف اﻧﺮژي ﺗﺪوﯾﻦ ﮔﺮدﯾﺪ. اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺪم وﺟﻮد آﻣﺎدﮔﯽ ﻻزم در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن وﻋﺪم ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ رﻋﺎﯾﺖ اﺻﻮل اﻟﺰاﻣﯽ اﯾﻦ ﻣﺒﺤﺚ، ﺿﻮاﺑﻂ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﺗﺎ ﮐﻨﻮن در ﺻﻨﻌﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺻﻮل ﻣﻌﻤﺎري اﯾﺮاﻧﯽ، رﻋﺎﯾﺖ ﻣﺒﺤﺚ 19 ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و اﺳﺘﻔﺎده از اﻧﺮژي ﻫﺎي ﻧﻮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻫﺪاف ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺎﯾﺪار را در ﺻﻨﻌﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺳﺎزي ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﻤﺎري ﺑﯽ ﻫﻮﯾﺘﯽ ﮐﻨﻮﻧﯽ در ﻣﻌﻤﺎري ﻣﻌﺎﺻﺮ را ﻧﯿﺰ درﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد