تحليل پايداري در معماري بومي - سنتي ايران

اﻣﺮوزه ﭘﺎﯾﺪاري ﯾﮑﯽ از ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻣﺤﻮري در ﻣﻌﻤﺎري اﺳﺖ. ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻢ و اﻧﺮژي ﻫﺎي ﻣﺤﻠﯽ و اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯽ روﯾ ﻣﺼﺮف ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎي ﻓﺴﯿﻠﯽ، ﺑﺤﺮان ﻫﺎي زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﻮﺟﻮد آورده اﺳﺖ. از اﯾﻦ رو ﯾﮑﯽ از اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ اﻫﺪاف ﭘﺎﯾﺪاري ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺼﺮف ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺪﯾﺪ و ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎي ﻓﺴﯿﻠﯽ اﺳﺖ .اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﯿﻨﻪ از ﻋﻮاﻣﻞ اﻗﻠﯿﻤﯽ در ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﯾﮑﯽ از راه ﻫﺎي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف اﺳﺖ. ﻗﺮن ﻫﺎ ﭘﯿﺶ در ﻣﻌﻤﺎري ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان در ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻢ آن ﻣﺤﻞ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ در ﺑﻬﺎر، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن، ﭘﺎﯾﯿﺰ و زﻣﺴﺘﺎن ﻫﻮاﯾﯽ ﺧﻮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﯿﻨﻪ از اﻧﺮژي ﻫﺎي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺤﻮه اﺳﺘﻘﺮار ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﺑﺮاﺳﺎس ﺟﻬﺖ ﺑﺎد و آﻓﺘﺎب و ... ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎي ﻓﺴﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﺎﯾﺶ و ﺳﺮﻣﺎﯾﺶ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺷﻮد. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﯽ از ﺳﺎل 1987 ﻣﯿﻼدي ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﺗﻮﺳﻌﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﯽ ﭘﺎﯾﺪاري در ﻣﻌﻤﺎري ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان. در اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮردي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﺟﺮدي ﻫﺎ در ﺷﻬﺮ ﮐﺎﺷﺎن ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.