پايداري مجتمع مسكوني با رويكرد احياء مفهوم امنيت اجتماعي

اﻣﺮوزه ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ اﺑﻌﺎد وﺳﯿﻌﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ و روز ﺑﻪ روز ﺑﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ اﻓﺰوده ﻣﯿﺸﻮد. اﯾﻦ رﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺴﮑﻦ در ﺷﻬﺮﻫﺎﺳﺖ. ﺑﯽ ﺷﮏ راﺑﻄﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻣﮑﺎن ، ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻨﺶ ﻫﺎي او ﻧﻤﻮد ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ رﻓﺘﺎر ﻫﺎي ﺑﺸﺮ، ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺖ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺤﯿﻂ، ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎي اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط را ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﻣﻨﯿﺖ ﺷﻬﺮوﻧﺪي و ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ارﺗﻘﺎ آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از اوﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎي اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰان و ﻃﺮاﺣﺎن ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ. ﻃﺮاﺣﯽ ﻓﻀﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﻌﺎﻣﻞ و ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ در آن رخ ﻣﯽ دﻫﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺗﻬﺪﯾﺪ اﻣﻨﯿﺖ ﻗﺮار ﻧﮑﯿﺮد. ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎت ﺗﻌﻤﻖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺪي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮان و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰان ﺷﻬﺮي را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺳﻮق ﻣﯽ دﻫﺪ، و ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﮐﻠﯿﺖ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ و ﻣﺸﮑﻼت ﺷﻬﺮ ﻧﺸﯿﻨﯽ اﺳﺖ، رﺷﺪ ﺷﺘﺎب زدﮔﯽ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﯿﻨﯽ و اﯾﺠﺎد ﻣﺠﺘﻤﻊ ﻫﺎي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎي آن ، ﺑﺮﻗﺮاري اﺳﺎس اﻣﻨﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را در ﺑﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮد. در ﺗﺮﺳﯿﻢ اﻟﮕﻮي ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻌﻤﺎري، ﭘﺎﯾﺪاري ﺷﻬﺮي و اﻣﻨﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺤﻮر آن ﭘﺎﯾﺪاري اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﻘﺸﯽ راﻫﺒﺮدي دارﻧﺪ، زﯾﺮا از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎي ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮي ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮔﺮوه ﻫﺎي ﺧﺎص ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر در اﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ در ﺻﺪد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺿﻤﻦ رﯾﺸﻪ ﯾﺎﺑﯽ ﻋﻮاﻣﻞ دﺧﯿﻞ ﺑﺮ ﻧﺎ اﻣﻨﯽ، ﺗﻮﺟﻪ وﯾﮋه ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﯾﺠﺎد اﻣﻨﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻣﺠﺘﻤﻊ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻫﺎ، در اراﯾﻪ راﻫﮑﺎرﻫﺎي ﻣﻄﻠﻮب ﺑﺮاي ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ در راﺳﺘﺎي ﭘﺎﯾﺪاري ﻧﻘﺶ آﻓﺮﯾﻨﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﻪ روش ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ- ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﻮده و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ آن در راﺳﺘﺎي ارﺗﻘﺎئ ﭘﺎﯾﺪاري ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯽ ﺑﺮده و در ﺟﻬﺖ ﭼﺎره اﻧﺪﯾﺸﯽ ﻣﻄﻠﻮب از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻧﻈﺮي و ﺗﻌﻤﯿﻖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ آن ﮔﺎم ﺑﺮدارﯾﻢ.