بررسي اصول و عوامل معماري پايدار در احترام و تكريم طبيعت

بهره برداري بي رويه از منابع خدادادي كره زمين در اوايل و اواسط قرن بيستم، كرهي زمين را با معظلات جدي زيست محيطي مواجه ساخت كه عوارض و تبعات آن به مرور و به خصوص در اواخر قرن بيستم به وضوح نمايان گرديد. از آن پس، رسيدگي به موضوع و يافتن راه حل هايي براي بيرون رفت از اين معضل جهاني در دستور كار مجامع ذيربط بين المللي قرار گرفت و تصميمات مهم و خوبي براي كاهش يا رفع مشكلات زيست محيطي گرفته شد. تاكيد بر اين نكته كه كشورهاي جهان بايد هرگونه توسعه اي را درچارچوب توسعه ي پايدار تعقيب كنند مهمترين دستاوردهاي گردهمايي هاي بين المللي بوده است. پايداري، استفاده موثر و بهينه از منابع شامل طبيعت، انسان و فناوري است؛ به نحوي كه در عين تامين نيازهاي حال و حقوق نسل هاي آينده و با حفاظت از محيط زيست، بدون ايجاد آثار مخرب بر آن، ادامه حيات دهند. توسعه پايدار به معني ارايه راهكارهايي در مقابل الگوهاي فاني كالبدي اجتماعي واقتصادي است. مفهوم پايداري در معماري، توجه به شرايط اقليمي و طبيعي و موقعيت مكاني ساختمان در تعريف معماري اهميت ويژه اي دارد و به كاهش مصرف منابع طبيعي و انرژي با به كارگيري همسازي محيط و بنا با يكديگر و استفاده از مصالح قابل بازيافت و انرژي هاي تجديدپذير اشاره مي كند. هدف اصلي توسعه پايدار، تامين نيازهاي اساسي، بهبود و ارتقاي سطح زندگي همه و اداره بهتر اكوسيستم ها و آينده ذكر شده است. در اين پژوهش به بررسي اصول و عوامل تاثيرگذار در احترام به طبيعت مي پردازيم. همچنين به توضيح و تعريف توسعه پايدار، معماري پايدار (همساز با طبيعت)، دلايل شكل گيري اين نوع از معماري و اصول آن مي پردازيم. اين پژوهش به روش توصيفي – تحليلي مي باشد.