برنامه ريزي كالبدي باغ وحش ها بر مبناي عناصر تشكيل دهنده و حوزه هاي عملكردي

طبيعت همواره يار و همراه انسان بوده است؛ تا جايي كه حيات خود را بر حيات جانداران و نباتات بنا نهاد و زندگي آنها را الهام بخش زندگي خويش ساخت. علاقه انسان به طبيعت و همزيستي او با جانداران را شايد بتوان سرمنشاء معماري نخستين دانست. چنانچه اولين سرپناه انسان نخستين، با كندن زمين و در درون غارها بود. علاقه ذاتي و وافر انسان به هيجان و سروكار داشتن او با حيوانات تا بدانجا رسيد كه حيات وحش عضو جدايي ناپذير زندگي وي گرديد. حتي برخي از حيوانات را به عنوان نماد بومي ( و به شكل امروزي : ملي ) قرار داد. امروزه انسان شهرنشين به دليل دوري از طبيعت، زندگي ملال آوري پيدا كرده است. به علاوه، دوري از طبيعت سلامت رواني جامعه را نيز به مخاطره انداخته است. در اين ميان، باغ وحش ها تنها مراكزي هستند كه به اين امر مهم پرداخته اند و توانسته اند در زندگي شهري، بار ديگر حيوانات را در كنار انسان قرار دهند. حال اين سوال مطرح است كه علت اينكه ايران با آن پيشينه ديرينه درخشان در بكارگيري حيوانات، از داشتن حداقل يك باغ وحش در شرايط استاندارد بازمانده است چيست و به چه علت درعرصه بين المللي، عليرغم وجود گونه هاي منحصر به فرد جانوري در تنوع زيست محيطي و حيات وحش موجود، جايگاه خود را از دست داده است ! به نظر مي رسد طراحي يك باغ وحش با استانداردهاي بين المللي و در مكاني با موقعيت ( آب و هوايي، جمعيتي و گردشگر پذيري ) مناسب، مي تواند گره گشاي اين مسيله باشد. اين پژوهش سعي دارد به روش توصيفي تحليلي و با تكيه برتحقيقات كتابخانه اي و ميداني و بررسي نمونه هاي مطالعاتي در شرايط اقليمي گوناگون، ضمن يافتن پاسخي بر اين سوال، به راهكار مناسبي براي بهبود اين شرايط دست يابد.