فرم و عملكرد در خانه هاي معاصر

در آينده اي نه چندان دور، با پيشرفت تكنولوژي و هنر در تمام زمينه ها، معماري نيز به صورتي جديد تعريف خواهد شد. يكي ازمفاهيم كليدي و اساسي در معماري نسبت فرم و عملكرد است كه در اين پژوهش به بازبيني اين مفهوم مي پردازيم. براي نيل به اين هدف ماهيت فرم در فرايند طراحي و مفهوم عملكرد براساس نيازهاي انساني، نسبت فرم و عملكرد در معماري خانه هاي معاصر مورد مطالعه و ارزيابي قرار مي گيرد. عملكرد مفهومي ساده نيست. شناخت عملكرد يك فضا قبل از ادراك فرم آن صورت مي گيرد. فرم يكي از مهمترين عوامل تاثيرگذار بر فرآيند طراحي است و جدايي بين فرم و عملكرد به گونه اي كه در شعار معماري مدرن آمده است ممكن نيست. تك عملكردي بودن فضاهاي معماري مدرن و عدم انعطاف پذيري آنها جهت ايجاد توانايي هاي متفاوت در جهت خواسته هاي استفاده كننده گان از فضاهاي معماري بارها زير سوال رفته است. نتايج نشان مي دهد كه بشر در معماري به دنبال كاربرد فضاهاست. فرم، ماهيتي نسبي دارد و در سازگاري با محيط ، براساس نيازهاي عملكردي، به عرصه ظهور مي رسد. در اين پژوهش از مطالعات اسنادي و كتابخانه اي استفاده شده است.