بررسي تاثير دو عامل فرهنگ و هويت بر حفظ تداوم سبكهاي معماري

معماري به رغم تفاوتهاي سرزميني كه در شكل آن تاثير فراواني داشته، داراي ويژگيهاي ذاتي، پويا و تدريجي است كه آن را هويت مينامند و فرهنگ عبارت است از مجموعه ويژگيهاي رفتاري و اعتقادي اكتسابي اعضاي يك جامعه خاص كه در طول زمان شكل گرفته است. معماري سرزمين پهناور ايران در دورههاي گذشته همواره از يك روند مشخص و مستمر پيروي نموده است، كه با زمان پيش و پس از خود رابطه اي منطقي برقرار ميكرده و طرحهاي ارايه شده توسط طراحان با نيازها و فرهنگ استفاده كنندگان سازگاري داشت اما اين روند در دوره معاصر تداوم نيافت. مقاله حاضر سعي دارد با استفاده از روش توصيفي- تحليلي، ابتدا به بعد معنايي دو واژه هويت و فرهنگ پرداخته و سپس تاثير اين دو عامل بر فضاي مصنوع را بررسي كند تا درستي يا نادرستي اين فرضيه كه فاصله گرفتن معماري از دو عامل فرهنگ و هويت، التقاط سبكها را با خود به دنبال خواهد داشت مشخص شود.