مروري بر مظاهر شهر صفوي (نمونه موردي شهر اصفهان)

از آنجايي كه شهرسازي عصر صفويان را مي توان آيينه تمام و كمال نظم، فوتبال پا امنيت در كشور از سويي و به كارگيري هنر و معماري ايراني و حمايت از هنرمندان از سوي ديگر و نيز توجه به نقش و جايگاه ويژه شهروندان در شكل گيري و تنظيم ساختار شهرها و ابنيه ي درون و برون شهري در آن زمان دانست و سعي بر آن بوده است و در اين نوشتار توضيحاتي هرچند كوتاه ليكن صريح و شفاف در باب وظايف شهرسازي عصر صقوي با محوريت پايتخت آن سلسله كه به جهت رونق و آباداني به نصف جهان شهره شد ارايه شود. در اين مقاله ضمن اشاره به عناصر كليدي در طرح شهرهاي صفوي كه به الگويي براي توسعه فضاهاي كهن و همچنين تاسيس شهرهاي نوبنياد تبديل شده، پيرامون عامل مهمي كه اين سلسله به جهت بهره برداري سياسي از آن سود جست و توانست حكمت عقلي و فلسفي شيعي را در قالب مكتبي موسوم به اصفهان در زمينه معماري و شهرسازي به منصه ظهور برساند مطالبي عنوان خواهد شد. روش تحقيق در اين نوشتار توصيفي است و از آنجايي كه به بررسي يك مورد خاص يعني ويژگي شهر در عصر صفويه مي پردازد داراي رويكرد موردي مي باشد. في پي گردآوري اطلاعات، استناد به منابع كتابخانه اي و گزارشاتي در اين باب است كه در ادامه توضيحاتي در اين خصوص ارايه مي شود.