تاثير شيوه زندگي بر الگوهاي فضايي خانه سنتي ايراني در قياس با خانه معاصر

مسكن امروز به عنوان عرصه خصوصي زندگي بشر نسبت به گذشته دچار تغيير شده است. به طوري كه اغلب واحدهاي مسكوني به مجموعه اي از فضاهاي بسته تبديل شده و فضاهاي باز و نيمه باز آن در فضاهاي شهري ادغام شده است. يافتن مكاني براي سكونت و احساس آسايش در آن يكي از اساسي ترين و مهم ترين نيازهاي بشر در طول تاريخ مي باشد. خان به عنوان عنصري كه تامين كننده اين نياز است داراي اهميت خاصي است. با نگاهي به معماري سنتي ايران نيز نقش و جايگاه ويژه خانه به عنوان عنصري مهم آشكار مي شود. در طراحي خانه هاي سنتي ايران از الگوهايي استفاده شده است كه اين الگوها متاثر از شيوه زندگي و عادات و سنن مردم است. در حالي كه در معماري معاصر ما با تغيير روش زندگي افزايش جمعيت، كمبود زمين و .... الگوهاي معماري مسكن نيز تغيير كرده است. در مقاله حاضر ابتدا به روش تحليلي - توصيفي مباني نظري مربوط به پژوهش تبيين مي شود. در مرحله بعد تاثيرپذيري معماري خانه هاي سنتي ايراني از شيوه زندگي مردم و مصاديق آن مورد بررسي قرار مي گيرد و اثرات تغيير شيوه زندگي در خانه ما سر به عنوان مهم ترين فضاي زندگي انسان ها ارزيابي مي شود.