بررسي نقش معماري در روند درمان اسكيزوفرن ها

براي شروع طراحي هر كاربري شناخت ساكنين مكان و مراجعه كنندگان به آنجا ضروري است. شناخت و درك نيازهاي مختلف بيمار اسكيزوفرن و تلاش در جهت پاسخ گويي به اين نيازها و احترام ترجيحات آن در طراحي و بهسازي فضاهايي مخصوص مي تواند در بهبود كيفيت و اميد به زندگي آن موثر باشد. اسكيزوفرني يك بيماري مزمن و ناتوان كننده است كه با استعداد و توانايي هاي اجتماعي و شغلي همراه است و حدود يك در صد جمعيت جهان را مبتلا مي سازد. از آنجايي كه اين بيماران يكي از محبوب ترين اقشار جامعه محسوب مي شوند و اصلي ترين نياز آن ها كمك براي بازگشت از بيمارستان به خانه و محيط اجتماعي است، بايد بتوان با شناسايي و استفاده از مولفه هاي كيفيت محيط، در راستاي بهبود روند درمان قدم برداشته و محيط يك تيمارستان را به عنوان يك محيط شفابخش معرفي نمودنه يك محيط براي اسكان داده و يا طولاني مدت بيمار زيرا هدف اصلي از پست ترين بودن يك بيمار رواني اسكيزوفرن حفظ امنيت بيمار و ديگران را مهم تر از همه درمان پايدار اوست اما هرگز روان درماني موجود نمي تواند به طور كامل پاسخ گوي نيازهاي اين بيماران باشد اكثر ساختمان ها در مراكز روان پزشكي فرسوده و فوق به فضاي مناسب است و بخش هاي كار درماني اغلب كارآمد و موثر نيستند. موضوع مقاله حاضر التقاطي و ميان رشته اي يعني (معماري و روان شناسي) مي باشد و هدف از آن به دست آوردن ضوابط مدرن، استاندارد طراحي و ارايه الگوي معماري جهت درمان و تاثيرگذاري مثبت و ناهنجاري هاي رواني بيمار اسكيزوفرن و بازگشت دوباره او به زندگي عادي مي باشد.