رويكرد معماري ايران در برابر پديده اي به نام جهاني شدن

جهاني شدن يكي از مباحث مهم و جنجال برانگيز دنياي معاصر است كه متفكران و انديشمندان مختلف هر يك به گونه اي راجع به آن سخن مي گويند. هم اكنون در مورد جهاني شدن اتفاق نظر چنداني وجود ندارد و تفاسير و برداشت هاي متفاوتي در مورد آن ارايه مي شود به نحوي كه برخي اين اصطلاح را يكي از ويژگي هاي مبهم آخر قرن بيست و يكم مي دانند. اما آنچه مسلم است اين است كه هيچ كس نتوانسته منكر اصل وجود اين پديده و تاثير آن بر زندگي بشر در دنياي معاصر شود و اختلاف ها بر سر ابعاد گوناگون جهاني شدن، آثار و تبعات و چگونگي و كم و كيف آن است. در اين مقاله پس از مشخص كردن معنا و مفهوم جهاني شدن به تبيين رويكرد معماري ايران در برابر پديده اي به نام جهاني شدن به همراه تعيين نقاط قوت و ضعف و علل آن ها پرداخته شده است. و در پايان نتيجه مي شود كشورمان در حالي كه هنوز صنعتي شدن را تجربه مي كند با موج ديگري از جهاني شدن روبرو است و مانند بسياري از كشورهاي ديگر با مسيله بحران هويت به عنوان مهم ترين چالش مواجه خواهد شد. در چنين موقعيتي هنر و معماري در بازتعريف هويت جوامع نوين نقش عمده اي ايفا مي كنند. در اين شرايط جامعه ما نياز به نوعي از معماري دارد كه واقعيت خود را نشان دهد نه اينكه تقليد كننده و جاعل گنجينه هاي ديگران باشد كه در زمينه هاي فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي متفاوتي شكل گرفته اند. تقليد شكلي از ظواهر و الگوهاي مدرن جهاني نه تنها نتوانست كثرت را به وحدت تبديل كند بلكه مسيله بحران در هويت هاي منطقه اي و بومي را در بسياري از عوامل تشديد كرد و اين بحران در كشور ما نيز خودنمايي مي كند.