تاثير نوسازي شهري بر ايجاد حس لامكاني، نمونه موردي پروژه محور داودقلي-دلجويي شهر زنجان

توجه به مكان و لامكاني اينك در ادبيات جغرافيايي موقعيت و منزلتي مركزي را احراز كرده است. اين همانندي در دوران مدرن بيشتر به چشم مي خورد و با فراگيرتر شدن سرمايه داري جهاني و ظهور پديده جهاني شدن, تنوع مكاني به تدريج كمتر مي شود. حس لامكاني به وجود مناظر نسبتا يكسان و استاندارد شده اي اشاره دارد كه نتيجه از دست رفتن تدريجي تنوع محلي است. اين تنوع در جوامع سنتي و كمتر صنعتي شده بيشتر مشهود است. هدف نگارنده آن است كه با بررسي انتقادي فرايند نوسازي شهري در پروژه محور داودقلي_دلجويي شهر زنجان نشان دهد برنامه ريزي و طراحي شهري و ساختن در محيط شهري بدون شناخت عميق مكان جغرافيايي به معني نوعي عمل زدگي و پراگماتيسم و نوعي مادي فرض كردن فضا و مكان شهري است و حاصلي جز ايجاد كالبدي بي روح در شهرهاي ما نخواهد داشت. خيابان داود قلي_ دلجويي يكي از خيابان هاي شهر زنجان مي باشد كه طبق پروژه اي با همين نام است كه در سال هاي اخير به انجام رسيده است. پژوهش حاضر به تبعات انساني نوسازي شهري فن گرا مي پردازد و به خصوص فرايندي عام را مورد بررسي و پژوهش قرار مي دهد كه مولد حس لامكاني در محيط هاي شهري است.