بيماري پاركينسون

پاركينسون از گروه بيماري هاي تحليل برنده دستگاه خارجي هرمي است كه در آن ياخته هاي جسم سياه واقع در مغز مياني به تدريج از بين مي روند و دوپامين كه توسط آنها ساخته مي شود، كاهش مي يابد. بيماري پاركينسون به انواع مختلف تقسيم بندي مي شوند ؛در بررسي آسيب شناختي، جسم سياه رنگدانه هاي خود را از دست مي دهد و درون سلول هاي آن ذراتي بنام Lewy bodies مشاهده مي گردد. نشانه پاتولوژيكي پاركينسون، آسيب هاي وخيم و پيش رونده در نورونهاي دوپامينرژيك و بيشتر در جسم سياه است.بسياري از اختلالات عصبي با تشكيل تجمعات پروتييني پايدار، منظم و رشته اي كه بنام فيبريل هاي آميلوييدي ناميده ميشوند .فرمهاي آميلوييدي آلفاسينوكليين يكي از تركيبات اصلي تجمعات )لويي بادي( درون سلولهاي دوپامينرژيك در اين پروتيين ميتواند به فضاي خارج سلولي ترشح شود و با مكانيسم هاي مختلف به سلول گيرنده وارد شود و بيماري زايي را به سايرسلول ها منتقل كند. آلفا سينوكليين مدت زمان طولاني است كه به خاطر اهميت و با توجه به نقش آن در پيشرفت ييماري - پاركينسون مورد توجه قرار گرفته است. اين پروتيين انعطاف پذيري ساختاري قابل توجهي را نشان مي دهد و اين ويژگي و خواص ها مهم هستند براي عملكرد صحيح سلولي و يا پيشرفت پاتولوژيك بيماري پاركينسون است. تشكيل انواع اليگومرهاي داخل سلولي از تجمع هاي آلفا سينوكليين در جسم سياه مغز مرتبط است با پيشرفت بيماري پاركينسون تجمع و رسوب پروتيين نوروني آلفا - - سينوكليين در ناحيه ي جسم سياه مغز يك ويژگي كليدي پاتولوژيك بيماري پاركينسون است. اين پژوهش با هدف بررسي انواع بيماري پاركينسون و پاتولوژي پاركينسون با حضور لويي بادي ها و از دست دادن نورون هاي دوپامينرژيك در جسم سياه مورد بحث قرار مي گيرد.