الگو هاي شهرسازي نوين

مشكلات حومه نشيني در نيمه دوم قرن بيستم براي شهر هاي بزرگ حاد تر شد. مراكز شهري جمعيت خود را به نفع حومه ها از دست دادند ولي خود حومه ها نيز با مشكلاتي روبه رو بودند كه جدايي شديد كاربري هاي اصلي، نبود امنيت و استفاده بيش ا حد از اتومبيل شخصي و آلودگي و تخريب زيست محيطي از جمله اين مشكلات بود . براي ساماندهي وضعيت موجود شهر ها و حومه ها، شهرسازي نوين در اواخر قرن بيستم مطرح گشت. سه الگوي اصلي شهرسازي نوين يعني توسعه محلات نو سنتي – (Tnd) ، توسعه محلات در حال گذر( Tod) و روستا شهر –( Urban _ Village) براي ساماندهي و حل مشكلات شهرهاي امروزي در ايالت متحده آمريكا و ساير كشور هاي توسعه يافته مطرح شدند. كه استفاده از اين الگو ها و بكارگيري علمي آن در طراحي و برنامه ريزي شهرها در حفظ محيط يست شهري و در راستاي اهداف توسعه پايدار شهري و نيز در جهت تحقق عدالت اجتماعي شهر مي باشد . روش پژوهش توصيفي تحليلي مي باشد. اصول شهرسازي نوين كه مي تواند در طرح هايي با مقياس هاي مختلف به كار روند، –مواردي چون قابليت پياده روي، خيابان هاي بهم پيوسته، تركيب كاربري ها، مسكن مختلط، معماري و طراحي منظر با كيفيت ،ساختار محلات سنتي، تمركز غير متمركز، حمل و نقل هوشمند، پايداري و كيفيت ندگي را در بر مي گيرد و در نتيجه مي توان گفت شهر سازي نوين فرهنگ را به عنوان يكي از عوامل اصلي نوع ساختار محلات شهر قلمداد مي كند. شهرسازي نوين مي كوشد تا از طريق با گشت به هنر ساختن مكان ها و روش هاي سنتي برنامه ريزي و طراحي شهر ها، محيطي پايدار، متنوع و برخوردار از كيفيت محيطي و كيفيت زندگي خلق نمايد.