اثربخشي معنادرماني برخود انگاره تاب آوري واضطراب مرگ بيماران تالاسمي

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي معنادرماني بر خود انگاره تاب آوري واضطراب مرگ بيماران تالاسمي مي باشد. روش نيمه آزمايشي باطرح پيش آزمون_پس آزمون وگروه گواه بود. جامعه پژوهش را بيماران تالاسمي شهرساري تشكيل دادند كه تعدادآنها 70 نفر بود. كه 40 نفر از آنهايي كه نمره پايين در پرسشنامه هاي پژوهش دريافت كردند به عنوان نمونه انتخاب شدند وبه روش نمونه گيري تصادفي ساده در دو گروه(20 نفرآزمايش و 20 نفر كنترل) جاي داده شدند. وگروه ازمايش 10 جلسه يك ساعته؛ بصورت هفتگي مورد آموزش معنادرماني قرار گرفت. براي گردآوري اطلاعات پرسشنامه خودپنداره راجرز (1958) پرسشنامه تاب آوري كونورو ديويدسون(2003) واضطراب مرگ تمپلر(1970) مورداستفاده قرارگرفت. براي تحليل داده از آمار توصيفي اطلاعات جمعيت شناختي، محاسبه ميانگين وانحراف معيارودربخش آماراستنباطي جهت تحليل فرضيه هاي پژوهش تحليل كوواريانس استفاده شد. كليه تجزيه وتحليل هاي داده ها بوسيله نرم افزار SPSS-22 انجام شد. نتايج نشان داد؛ آموزش معنادرماني بر خودانگاره، تاب آوري واضطراب مرگ بيماران تالاسمي موثر است. معنادرماني بر خود انگاره بيماران تالاسمي موثراست. معنادرماني برتاب آوري بيماران تالاسمي موثراست. معنادرماني بر اضطراب مرگ بيماران تالاسمي موثراست.