بررسي رابطه بين طبيعت و فضاي معماري آموزشي از ديدگاه معماري ارگانيك

ارتباط نوجوانان و طبيعت در دنياي امروز در حال قطع شدن است و مدارس يكي از مهمترين فضاها براي برقراري دوباره اين ارتباط مي باشد. در مقاله حاضر، ضمن شناسايي نقش و جايگاه طبيعت در معماري مدارس، به روش همزيستي ساختمان مدارس با طبيعت از طريق پاسخگويي به شرايط آب و هوايي و توپوگرافيك و طرح هاي خاص فضاي سبز به تاثيرات آن بر افزايش تعداد نوجوانان از لحاظ زيباشناختي و روانشناختي پرداخته مي شود. هدف از نگارش اين مقاله فراتر رفتن از نگرش هاي مقطعي و ارايه راهكارهاي محدود است و سعي بر آن است تا به صورت بنيادين ميان منظر و مقوله آموزش به معناي آن در قرن بيست و يكم و مقوله آموزش اخلاق زيستي به نوجوانان و مسايل پرورشي موجود در مدارس ارتباط برقرار نمايد. بكارگيري طبيعت، منجر به تبديل محيط فيزيكي مدارس، به محيطي موثر براي اهداف آموزش و پرورش نوجوانان مي شود. از عوامل مهم در طراحي فضاي باز مدارس، توجه به قابليت هاي آن در زمينه بهره برداري عملكردي، تاثير روانشناسانه و افزايش قابليت اقليمي ساختمان مدارس است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي، تحليلي، تطبيقي مي باشد كه به شناسايي نقش و جايگاه طبيعت در معماري مدارس و بررسي تاثير حضور فضاي سبز در مدارس، بر روح و روان نوجوانان و به چگونگي طراحي فضاهاي طبيعي و چگونگي حضور آنها در فضاهاي آموزشي و در نتيجه كارآمد شدن اين فضاها پرداخته مي شود.