بررسي تأثير طراحي و روش هاي معماري بر صنعت گردشگري

انسان معاصر اگرچه با شتابي فزاينده مرزهاي دانش و تكنولوژي را در مي نوردد و قادر به تجربه شيوه هاي زندگي موردنظر خود است اما در مقابل محيط هاي طبيعي موافق با طبع و سرشت وجودي خود را به طرز غيرقابل باوري مورد تعرض قرار داده و به تدريج از دست مي دهد. از ديرباز لزوم وجود سير و سياحت در زندگي انسان به منظورهاي مختلف باعث ايجاد مراكز و مجتمع هاي اقدامتي در هر دوره اي با شكل ها و نام هاي گوناگون شده است. دنياي امروز، عصر تعاملات فرهنگي و اجتماعي بين كشورها است. از آنجا كه صنعت گردشگري در كشور ما به صورت هدفمند مطرح نبوده و از لحاظ فرهنگي نيازمند به ساخت بستر مناسب است مي توان با ايجاد مراكز اقامتي تفريحي اين صنعت را در اقصي نقاط ايران رواج داد. پيشرفت و توسعه فناوري و تخصصي تر شدن علوم مختلف همچون معماري در كنار مسايلي مربوط به محيط زيست از جمله عواملي هستند كه بر تقويت صنعت توريسم تاثير مي گذارند. در دنياي امروز كه پا به هزاره جديد گذاشته است، بي ترديد صنعت گردشگري به صورت يكي از پايه هاي استوار سيستم جهاني در خواهد آمد. در حالي كه عصر جديد از توريسم آغاز شده است و سير تكاملي دود را مي پيمايد، تعداد زيادي از عوامل برون زا بر آن تاثير خواهند گذاشت. ظهور انديشه توسعه پايدار در دهه 60 ميلادي به همراه پر رنگ شدن نقش جوامع محلي با تاكيد بر نگرش پايين به بالا، تمامي زمينه هاي علمي و صنعتي در جهان را تحت تاثير قرار داده است. در اين بين گردشگري نيز از اين تاثير بي بهره نبوده و دچار تحولاتي شده كه اكثرا بصورت شكل گيري انواع جديد گردشگري و تعريف اصول نوين در مديريت گردشگري مطرح شده اند.