الگوپذيري طراحي پارك ها از باغ ايراني

پارك ها به عنوان عمده ترين فضاي سبز شهري نقش بسيار مهمي در زندگي اجتماعي و مراودات فرهنگي شهرنشينان دارند. اين مقاله در پي چگونگي راه يابي اين فضا در ساختار شهرهاي كشور و نسبت ان با باغ كه مفهومي شناخته شده و عميق در فرهنگ ايراني است مي باشد. بدين منظور تحولاتي كه از ورود واژه پارك و اطلاق آن به برخي از باغ هاي دوره ناصري آغاز و به پيدايش اولين نمودهاي امروزي آن منتهي گشته مورد برسي قرار مي گيرد. شهر تهران با توجه به داشن محوريت در تحولات اين دوره بستر مكاني اين مقاله است. در روند بررسي ها مشخص مي گردد كه بوستان هاي شهري امروز ما زاييده تحولاتي در عرصه زندگي اجتماعي و شيوه هاي باغ سازي است كه همگام با ساير جنبه هاي معماري و شهرسازي از دوره قاجار آغاز شده ليكن در مراحل آغازين به دليل عدم نياز ساختاري وجود چنين فضاهايي تنها جنبه صوري و تجدد گرايي داشته است. لذا محصولات عمده آن با نيم قرن تاخير پا به عرصه شهرهاي ما گذاشته و عمده ترين دغدغه هاي حاكم بر طراحي آنها ناشي از تحولات عرصه معماري و منظر سازي در مغرب زمين بوده است.