اهميت استفاده از بافت هاي طبيعي محدوده مازندران به منظور ارتقاي طراحي پايدار

موضوع اقليم و استفاده از بافت هاي طبيعي در بحث توسعه پايدار، از مباحث اساسي و تعيين كننده مي باشد. چرا كه موضوع توسعه پايدار، صرفه جويي در مصرف انرژي، خصوصا انرژي هاي فسيلي و تجديد ناپذير بوده و لذا، طراحي اقليمي بناها و كالبد شهرها، نقش به سزا و تعيين كننده اي در كاهش مصرف سوخت و در نتيجه حفظ آن براي نسل هاي آينده خواهد داشت. با مطالعه ساختمان هاي بومي در اقليم معتدل و مرطوب به خصوص محدوده مازندران، به روشني اين نكته حاصل مي شود كه تمامي ساختمان هاي بومي، كاملا براساس اصول اقليمي و در جهت استفاده حداكثر از انرژي هاي طبيعي و مقابله با سرما و گرماي آزار دهنده، طراحي و ساختمان ها شده اند كه اين امر به طور كامل با فرهنگ مردم هر منطقه همسو بوده و معماري بومي و بوم آورد تعريف شده است. اين تحقيق بر پايه تلفيق نظريات مرتبط با موضوع تحقيق و از روش پژوهش اسنادي، توصيفي تحليلي است به دنبال يافتن پاسخ در ميان يافته هاي حوزه طراحي معماري مي باشد. هدف از تحقيق حاضر دستيابي به اصول طراحي پايدار با استفاده از بافت هاي طبيعي محدوده مازندران و تلفيق عناصر اقليمي اين منطقه در ارتقاي طراحي است. نتيجه تحقيق تهيه اصولي معمارانه براي طراحي پايدار با تلفيق عناصر اقليمي مازندران است. از جمله اين نتايج مي توان بر تاثير چشم گير استفاده از بافت هاي طبيعي محدوده مازندران در ارتباط با ارتقاي طراحي پايدار است. طراحي پايدار با بهره گيري از عناصر اقليمي شمال كشور و با استفاده از گونه هاي گياهي توسط شكل هاي مختلف و استفاده از طبيعت به عنوان يك پديده در راستاي رتقاي طراحي پايدارمي باشد.