سنجش و مدلسازي مطلوبيت كيفي مسكن شهري با استفاده از مدل فرآيند تحليل سلسله مراتبي (نمونه موردي: شهر فريدونكنار)

مقوله مسكن گسترده و پيچيده است، ابعاد متنوعي دارد، و نمي توان تعريف واحدي از آن ارائه داد. مسكن، محل زندگي و آسايش مردمان است و بيشتر اوقات آن ها در آن سپري مي شود. از اين رو، نوع، اندازه و كيفيت مسكن در آسايش جسمي و رواني آن ها موثر است. بدين رو همواره مناطق مختلف شهري بدنبال افزايش كيفيت مسكن بوده اند؛ اما اين كيفيت تنها مرتبط با فيزيك ساختمان نيست. اصولا برنامه ريزي بطور عام و برنامه ريزي مسكن بطور خاص براي آينده نيازمند بررسي وضعيت موجود و تجزيه و تحليل آن بوسيله شاخص ها و پارامترهاي مختلف بوده كه اين چارچوب شناختي مبناي اصلي تعيين روش ها و اهداف برنامه ريزي است . بدينسان هدف اصلي اين مقاله تشخيص مطلوبيت مسكن در شهر مورد مطالعه، يعني فريدونكنار است. براي تشخيص وضع موجود مطلوبيت مسكن، نياز به تعريف شاخص هايي براي ارزيابي است. لذا در اين خصوص ابتدا از طريق بررسي ها ي انجام شده، شاخص هاي تاثيرگذار مستندسازي شده و ميزان مطلوبيت هر شاخص سطح بندي مي شود . بنابرا ين روش تحقيق توصيفي-تحليلي و با استفاده از مدل AHP است. همچنين نتايج مقاله نشان مي دهند كه كيفيت مسكن ارزيابي شده در نواحي شمال و شمال شرقي شهر بسيار مناسب تر از نواحي جنوبي و غربي شهر است.