رويكردهاي نوين مديريت سرمايه انساني در سازمانهاي بهره ور

تغييرات شگرف در عرصه هاي مختلف كاري از دوران صنعتي تا عصر دانش جايگاه مديريت منابع انساني را با چالش هاي جدي مواجه نموده است. از طرفي طي دهه گذشته مبناي رقابت در اقتصاد ملي و جهاني از منابع مشهود مانند نفت، معدن و . . . به منابع غيرمشهود و خلق دارائيهاي مبتني بر دانش مانند توانمندي در انجام تحقيقات، ثبت مالكيت معنوي، توسعه محصول و فرآيند تغيير يافته است. استراتژي اساسي در ماندگاري و بقاء واحدهاي منابع انساني در سازمانها بستگي به درك صحيح، دانش و شناخت كاري و توان حرف هاي مدير و كاركنان واحدهاي منابع انساني براي مواجه با شرايط جديد دارد. سازمان ها براي انجام دادن كار نيازمندند تا به دانش يا وظيفه شغلي كاركنان تكيه نمايند. نگرش سنتي مديريت پرسنلي صرفاً به وظيفه شغلي كاركنان تكيه داشته و معمولاً تاكيد آن بر كارآيي كاركنان بوده و براي سازمان هاي با ماهيت ثابت، يكنواخت و با تغييرات كم موثر مي باشد. تاكيد مديريت منابع انساني در عصر جديد بر دانش كاركنان مي باشد، بنابراين تغيير جهت از مديريت منابع انساني متكي بر شغل به مديريت بر دانش كاركنان با اين هدف كه بدانند به چه دانشي نياز دارند و آن را بكار ببرند مي باشد. تفاوت اساسي اين دو نگرش به ميزان اثر بخشي دانش كاركنان در فعاليت هاي محوري سازمان بستگي دارد (داركر، 1999). بنابراين اثر بخشي هر يك از كاركنان به ميزان دانش، مهارت، وظيفه شغلي، تخصص كاري و ... و تركيب آنها در جهت خلق تكنولوژي جديد و حفظ مزيت رقابتي در سازمان بستگي دارد. ويژگي ديگر رويكرد جديد اين است كه سازمانها نيازمند اين نمي باشند تا براي ايجاد قابليت سازماني صرفاً به دانش و مهارت كاركنان خود متكي باشند، بلكه مي توانند. با بهره گيري از منابع خارج از قلمرو سازمان به رقابت بپردازند. در اين مقاله با رويكرد جديد استراتژيهاي مديريت بر سرمايه انساني و راهكارهاي عملي براي ارتقاء جايگاه واحدهاي منابع انساني در كشور ارائه مي گردد.