بررسي رابطه عمق با فاصله از خندق در حوزه آبخيز مارون

فرسايش آبكندي از اشكال پيشرفته و حاد فرسايش آبي است كه دلالت بر تلفات خاك سطحي دارد. اين نوع فرسايش از نظر توليد رسوب نسبت به فرسايش سطحي از اهميت بيشتري برخوردار است. به طوريكه دليل توجه به فرسايش خندقي را حجم بالاي فرسايش نسبت به ديگر انواع فرسايش مي دانند . مطالعه حاضر در بخشي از حوزه آبخيز سد مارون با هدف بررسي رابطه عمق با فاصله از خندق در سه مرحله برنامه ريزي شده است. روش تحقيق به صورت انداره گيري مقاطع گالي در طي يكسال آبي و بعد از وقايع بارندگي با نصب شاخص در مقطع هدكت و فاصله هاي 25 و 50 و 75 درصدي از هدكت بود. ترسيم نمودارهاي پيشروي گالي در فاصله هاي مختلف از هدكت نشان داد كه پيشروي گالي در فاصله هاي 0، 20 و 40 بيشتر از ساير قسمت ها بوده است به طوريكه عوامل شدت بارندگي، خصوصيات فيزيكي و شيميايي خاك و كاربري اراضي از مهمترين عوامل پيشروي گالي بود. مقايسه نتايج آناليز فيزيكي و شيميايي خاك با نمودارهاي حاصل از اندازه گيري پيشروي گالي نشان داده كه پيشروي در هدكت ها غالباً به صورت حفره اي صورت گرفته است كه نشان دهنده لايه هاي سست دانه و جود املاح و يا عناصر انحلال پذيري در اين بخش از خاك مي باشد