نقش آبخيزداري در كاهش عوامل مؤثر بر گسترش بيابانزايي در جنوب شرق تهران (منطقه ورامين)

آبخيزداري در حفظ آب حاصل از بارش و توسعه منابع آب قابل دسترس،، تغذيه سفره هاي آب زيرزميني كنترل رواناب، سيل و فرسايش خاك و كاهش عوامل مؤثر بيابان زايي نقش دارد. بيابان زايي در اقليم هاي خشك نيمه خشن و نيمه مرطوب ناشي از فعاليتهاي انساني و عوامل اقليمي است. چراي بي رويه، تخريب جنگل و قطع درختان، تخريب مراتع، بهره برداري بيش از ظرفيت از خاك، تغيير كاربري اراضي كشاورزي ، برداشت بي رويه آب از سفره هاي آب زيرزميني، بكارگيري روشهاي آبياري سنري و توسعه صنعت، باعث تخريب اراضي و در نتيجه افزايش رواناب، سيل ، فرسايش بادي، كاهش توان توليدي خاك و قدرت احياء و بازسازي آن مي گردد . بيش از 19 % جمعيت كشور در اسران تهران متمركز بوده كه اثرات سوئي بر منابع طبيعي اطراف شهر تهران دارد. در اين پژوهش نقش آبخيزداري در كاهش عوامل مؤثر بر گسترش بيابان زايي در منطقه ورامين بررسي شد. عوامل مؤثر بر بيابان زايي شامل عامل طبيعي و عامل انساني است. نتايج نشان داد 33 % عامل طبيعي(اقليم ، خصوصيات بيوفيزيكي) و 67 % عامل انساني(اجتماعي اقتصادي) بر روي تخريب اراضي حاصلخيز، شوري خاك، خشكي و كويري شدن نقش داشته كه تهديدي براي توازن زيست محيطي محسوب مي گردند