تعين پتانسيل برداشت مناطق مختلف آبخوان با استفاده از مدل MODFLOW (مطالعه موردي: دشت سرزه رضوان، استان هرمزگان)

دشت سرزه رضوان، از مهم ترين دشت هاي استان هرمزگان از لحاظ كشاورزي و كيفيت آب بوده كه در دو دهه اخير مورد بهره برداري شديد قرار گرفته و كشاورزي منطقه را در معرض خطر گذاشته و سبب شده كه مديريت بهره برداري آبخوان از ضرورت بيش تري برخوردار گردد. تعيين مناطق ضعف و قوت آبخوان لازمه مديريت بهره برداري پايدار از آبخوان است. در اين راستا مناطق ضعف و قوت آبخوان دشت سرزه رضوان مشخص گرديد. بدين منظور آبخوان اين دشت با مدل رياضي MODFLOW شبيه سازي گرديده و نقشه هاي هم افت آبخوان با دقت بالايي تهيه گرديد. براي واسنجي مدل در شرايط غير ماندگار، از آمار سطح آب طي سال هاي 1387-1378 و به منظور ارزيابي -صحت مدل از آمار تراز آب سال 1333 استفاده گرديد. نتايج حاصل از صحت سنجي، صحت مدل را به اثبات رساند. با استفاده از منحني هاي هم افت بدست آمده ميزان افت هر نقطه از آبخوان در هر گام زماني بدست آمد و مشخص شد كه بطور كلي افت آبخوان از شرق به غرب و از جنوب به شمال افزايش مي يابد و سرانجام دو پهنه زير تعيين گرديد:بيش ترين ميزان افت آبخوان از سال 1378 تا 1387 ، حدود 9 متر در گستره شمال غربي دشت يعني اطراف روستاي رضوان است كه به عنوان منطقه ضعف آبخوان شناخته شده و داراي پتانسيل برداشت اندكي مي باشد. كم ترين ميزان افت مربوط به گستره شرقي آبخوان بوده كه به عنوان پهنه برخوردار از قابليت بالاي آبخوان شناخته شده و مي توان ميزان برداشت را افزايش داد. بر اساس نتايج حاصل، پيشنهاد مي شود كه از برداشت چاه هاي كشاورزي اطراف روستاي رضوان (60 درصد مساحت آبخوان واقع در سمت غرب آبخوان) حدود 30 درصد كاسته شده و به برداشت مناطق شرقي (20 درصد مساحت آبخوان) فقط حدود 20 درصد افزوده گردد و برداشت گستره مركزي (20 درصد مساحت آبخوان) تغيير نكند. نتيجه اين تغييرات، كاهش فشار به گستره با پتانسيل برداشت پايين و افزايش برداشت گستره با پتانسيل برداشت بالا است.