بررسي تاثير ايستگاه پخش سيلاب گربايگان در توسعه منابع آب منطقه

يكي از راه حل هاي مناسب و كارآمد براي بهينه سازي استفاده از رواناب در مناطق خشك و نيمه خشك، استفاده از شبكه هاي پخش سيلاب مي باشد كه ضمن كاهش انرژي تخريبي سيل، در توسعه منابع آبي منطقه نيز موثرمي باشد. پخش سيلاب، نوعي آبياري سطحي است كه در آن سيلاب از راه تاسيسات آبگيري به كانال هاي پخش منتقل شده و سپس جريان سطحي از روي لبه هاي تراز به صورت يك لايه ي نازك در حدود 20 الي 30 سانتي متري در امتداد شيب اراضي جاري مي شود. پژوهش حاضر به بررسي عملكرد شبكه پخش سيلاب گربايگان در تغذيه مصنوعي و نقش آن در توسعه منابع آب منطقه گربايگان مي پردازد. دشت گربايگان فسا در فاصله 190 كيلومتري جنوب شرقي شيراز با وسعت 251 كيلومتر مربع از نوع آزاد بر روي مخروط افكنه اي كم عمق تا متوسط بوجود آمده است. در اين دشت، طرح پخش سيلاب از سال 1362 آغاز گرديده و از آن زمان تاكنون 111 مورد سيل گيري داشته است كه حجمي معادل 101/81 ميليون مترمكعب در عرصه ي 2400 هكتاري پخش شده است. اندازه گيريهاي نوسانات سطح آب در چاه مشاهده اي P1 كه در مركز شبكه هاي پخش سيلاب قرار دارد، بالا آمد گي سطح آب در مواقع سيل گيري را نشان مي دهد و بررسي هيدروگراف چاه مشاهده اي P1 نشانگر كاهش محسوس نرخ افت در مواقع سيل گيري در اين دشت مي باشد. نتايج بدست آمده، نشان مي دهد كه شبكه هاي پخش سيلاب در توسعه منابع آب زيرزميني دشت گربايگان تاثيرگذار بوده و تا حدودي نقش خنثي كننده ي عامل برداشت بي رويه آب از آبخوان را به عهده داشته است