بررسي كيفيت آب زيرزميني آبخوان از منظر مصارف كشاورزي (مطالعه موردي: آبخوان دشت اردبيل)

منابع آب يكي از بزرگترين چالش هاي بشر در قرن حاضر بوده و تغيير در كيفيت آبهاي زيرزميني و شور شدن اين منابع آب حياتي، هم اكنون خطري بزرگ در راه توسعه كشاورزي كشور محسوب مي شود. كيفيت آب هاي زيرزميني همچون آب هاي سطحي همواره در حال تغيير است، اما اين تغييرات نسبت به آبهاي سطحي بسيار كندتر صورت مي پذيرد. اراضي واقع در شمال استان اردبيل، داراي زمين هائي پست و جلگه اي بوده كه كمتر از 200 متر و در سطح دشت ها از 200 تا 800 متر از سطح دريا ارتفاع دارند. در بخش مياني استان نيز ارتفاع زمين از 800 تا 1400 متر در سطح دشت ها، از 400 تا 2000 متر در دامنه كوه ها و به بيش از 2000 متر در ارتفاعات ساوالان و تالش افزايش مي يابد. بنابراين زمين هاي كشاورزي بسياري مستقيم و غيرمستقيم در چالش با منابع آب زيرزميني قرار داشته و تغييرات كيفيت اين آبها خواسته يا ناخواسته اثراتي قابل توجه بر كشاورزي منطقه خواهد داشت. لذا در اين تحقيق، پارامترهاي خطر شوري و قليائيت، نسبت جذب سديم، كربنات سديم باقيمانده (RSC) ، انديكس نفوذپذيري (PI) و انديكس كلر قليائيت – (CAI) از منظر كشاورزي دقيقا مورد بررسي واقع گرديد. نتايج حاصل نشان مي دهد كه از نظر شوري، آبهاي زيرزميني در حد قابل قبول و از نظر نسبت جذب سديم جهت كشاورزي، بسيار خوب مي باشند