آبشويي به منظور اصلاح خاك شور در استان كرمان

شور شدن خاك فرآيندي است كه طي آن تجمع املاح محلول در قشر سطحي خاك به حدي رسيده است كه در اثرآن، لايه سطحي پتانسيل خود را به عنوان محل رشد و نمو گياه از دست مي دهد. تجمع نمك در خاك هاي مناطق خشك و نيمه خشك دنيا يكي از مسائل مهم كشاورزي است كه به طور گسترده اي بر توليد محصولات زراعي تأثير مي گذارد. وجود املاح محلول در منطقه رشد ريشه، باعث كاهش پتانسيل اسمزي محلول خاك و در نتيجه كاهش جذب آب توسط گياه مي گردد و حتي در برخي موارد باعث سميت نيز مي شود. با توجه به اين كه استان كرمان بيشتر در منطقه خشك و بياباني قرار دارد. و يكي از مشكلات عمده اين منطقه شوري خاك است.تحقيق حاضر به بررسي نقش آبشويي، بر روند اصلاح يك خاك شور مي پردازد. پس از تهيه ستون هاي خاك، تيمارها تحت آبشويي قرار گرفتند. و در طول مدت آزمايش، تغييرات زماني خصوصيات زهاب خروجي اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه غلظت شوري در زهاب خروجي ، براي اولين مرحله آبشويي حداكثر بود و با تكرار عمليات آبياري،به صورت غير خطي كاهش يافت.