تجربه كشت گياهان شورزيست با آب دريا در استان سيستان و بلوچستان منطقه چابهار (سايت هاي ناصرآباد و بري)

no title, no abstract

در استان سيستان و بلوچستان نيز بدليل افزايش جمعيت و نيازهاي جامعه، كاهش پتانسيل منابع آب شيرين سطحي و زيرزميني و در نتيجه كاهش شديد سرانه آب در دسترس در سال هاي اخير، مطالعه و بررسي منابع آب نامتعارف و جايگزيني بهينه و كاربردي اين منابع در بخشهاي مختلف مصرف بويژه در بخش كشاورزي كه شرايط بهره برداري از منابع آب نامتعارف را دارند، لازم و ضروري به نظر مي رسد. از جمله طرح ها و فعاليت هاي قابل مطالعه در بخش آبهاي نامتعارف، استفاده مستقيم و غير مستقيم از آب دريا در مصارف بخش كشاورزي نواحي ساحلي جنوبي استان سيستان و بلوچستان، تحت عنوان مطالعات شورورزي ميباشد. پژوهش حاضر با هدف استفاده پايدار از منابع آب وخاك شور جنوب كشور در كشاورزي انجام شده است. بدين منظور در دوسايت ناصرآباد در نزديك كنارك و بريس در استان سيستان وبلوچستان و در حاشيه درياي عمان اقدام به احداث مزارع الگويي شورورزي به مساحت تقريبي 4 هكتار و آبياري با آب دريا باشوري متوسط 53 دسي زيمنس برمتر و شوري خاك 43 دسي زيمنس بر متر گرديد. گياهان كشت شده شامل گونه هاي ساليكورنيا پرسيكا و ساليكورنيا بيگلوي و گونه هاي آتريپلكس شامل آتريپلكي كانس،لنتي فرميس و هاليموس ميباشد. تجربيات بدست آمده نشان ميدهد كه امكان توسعه كشت ساليكورنيا بويژه گونه بيگلوي در شرايط كشت در زمان مناسب و همچنين آتريپلكس لنتي فرميس بيشتر از گونه هاي ديگر فراهم است و در صورت ادامه مطالعات ميتواند به عملكرد اقتصادي مناسب از اين محصولات دست يافت.