بررسي مشكلات انتقال آب بين حوضه اي با رويكرد آمايش سرزمين (مطالعه موردي: حوضه هاي زاينده رود و كارون)

no title, no abstract

حوضه آبريز زاينده رود به لحاظ كفاف ندادن منابع آبي جهت فعاليتهاي ساكنان حوضه، از زمان صفوي مقصد پروه هاي انتقال آب بين حوضه اي بوده نخستين پروژه موفق در اين زمينه تونل شماره 1 كوهرنگ و به دنبال آن پروژه كوهرنگ 2 و پروژه در دست بهره برداري كوهرنگ 3 مي باشد، با توجه به اينكه حوضه محل تغذيه در تمامي اين پروژه ها همگي حوضه كارون بزرگ بوده و استان خوزستان به لحاظ آبي در چند سال اخير دچار مشكل كم آبي و بحران هاي زيست محيطي گرديده اين عامل باعث حساسيت ساكنان حوضه نسبت به اين پروژه ها گرديده متعاقبا با كاهش نزولات جوي و كمبود منابع آبي در استان اصفهان در چند سال اخير پروژه هاي انتقالي همچون بهشت آباد مطرح گرديده است كه موجب تنش بين مسئولان و ساكنان سه استان شده است در اين پژوهش با محوريت قرار دادن آمايش سرزمين جهت بررسي تعادل در فضا به بررسي چند متغير مؤثر در بهره برداري انتقال آب و علل نارضايتي ساكنان حوضه ها به شيوه تحليلي پرداخته شده است. نتايج پژوهش نشان داده كه سه استان اصفهان، چهارمحال و بختياري و خوزستان به لحاظ كاركردي و مديريتي در حالت تعادل و يا شبه تعادل قرار ندارند، دو استان اصفهان و خوزستان به لحاظ كاركردي( كشاورزي، صنعت، كشاورزي، جمعيتي در يك رقابت منطقه اي قرار دارند كه جهت تأمين نياز آبي كاركردهاي خود به دنبال تأمين منابع آبي خود هستند، ادامه روند كنوني باعث استمرار رشد سرطاني اين استانها و مهاجرت بيشتر به استانها و نياز آبي، بيشتر مي شود يعني روندي كه به دلايل اقتصادي، ساختار سياسي و كم آبي كل كشور امروزه دچار آن شده و شدت و حدت آن در مناطق مختلف متفاوت بود. راهكارهاي حل اين مشكلات توجه به سياست هاي آمايش سرزمين، تعديل كار كردها در اين استانها و انتقال بخشي از صنعت به استان هاي پرآب تر جهت تأمين اشتغال نواحي و جلوگيري از مهاجرت به اين استانهاست.