رگرسيون فازي رويكردي نوين در پيش بيني تراز سطح آب زيرزميني (مطالعه موردي: آبخوان نيشابور)

no title, no abstract

آبهاي زيرزميني، همواره به عنوان يكي از منابع مهم و عمده در تأمين آب شرب و كشاورزي به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك مطرح بوده اند. دشت نيشابور نيز استفاده از آبهاي زيرزميني را به عنوان مهم ترين و در عين حال تنها منبع توليد آب شيرين پيشرو دارد. لازمه دستيابي به مديريت جامع و پايدار منابع آب زيرزميني، شناخت رفتار سيستم و پيش بيني نوسانات سطح آن در آينده مي باشد. بهره برداري بيش از حد و كاهش تغذيه سبب ايجاد متوسط افت 74 سانتي۔ متر در سال شده است. لذا در پژوهش حاضر از اطلاعات 57 چاه مشاهده اي از سال 1370 تا 1388 استفاده شد. پارامترهاي تراز آب، حجم آب تخليه شده استحصالي و ميانگين بارندگي ماهيانه با اعمال تأخير زماني يك تا دوماهه به عنوان ورودي مدل در نظر گرفته شده و كارايي رهيافت نوين رگرسيون فازي با طراحي مدلي كه در آن ضرايب فازي بوده و ورودي و خروجي مشاهدهاي غير فازي مي باشد، در پيش بيني تراز سطح ايستابي آبخوان دشت نيشابور مورد ارزيابي قرار گرفت. نمودار رگرسيون فازي رسم شد و نتايج پژوهش نشان داد كه با توجه به شاخص هاي ارزيابي مدل، پايين ترين دقت در دي ماه با RMSE و R2 به ترتيب 6.68 و 0.45 و بالاترين دقت پيش بيني در ماه خرداد با RMSE و R2 به ترتيب 6.05 و 93/. مشاهده شده است.