تعيين حد ماكسيمم برداشت آب زيرزميني از ابخوان هاي ساحلي با استفادها ز مدل بهينه سازي الگوريتم ژنتيك

تهاجم اب شور دريا به ابخوانهاي ساحلي مهمترين عامل الودگي و از دست رفتن منابع آب شيرين زيرزميني در نواحل ساحلي است بهمين جهت كنترل برداشت منابع آب زيرزميني در اين نواحي تا حد بسيارزيادي مي تواند در جهت مقابله با اين پديده مثمر ثمر واقع گردد از جمله راهكارهاي مديريتي و تعديل كننده مشكل استفاده از مدل ها ي بهينه سازي است دراين تحقيق به عنوان نمونه بهينه سازي عمليات پمپاژ در يك ابخوان ساحلي در نظر گرفته شده است بگونه اي كه بتوان بيشترين مقدار ممكن از منابع آب زيرزميني را استخراج نمود بدون اينكه غلظت شوري يا افت بار هيدروليي از حدمجاز فراتر رود مدل بهينه سازي خود از دو بخش بوجود امدها ست كه شامل ابزارهاي شبيه سازي جريان و بهينه سازي مي باشد قسمت شبيه سازي جريان تهاجم آب شور دريا را براساس حل معادلات ديفرانسيل حاكم بصورت جريان وابسته به چگالي و به روش اجزا محدود مدل مي كند و در نقاط مختلف مقدار غلظت شوري و بار هيدروليكي را بدست ميدهد