از كجا علم مهندسي و سياست در انتقال آب بين حوضه اي و مديريت يكپارچه منابع آب در تناقض اند

همانطور كه فشار بر روي آب در حال افزايش است اين خطر كه مقدار آب مورد نياز در بسياري از مناطق نيمهخشك در دسترس نخواهد بود، در حال افزايش است. از آنجايي كه با بررسي بعضي از پروژه هاي انجام شدههمانند كارون در انتقال آب بين حوضه اي و مديريت يكپارچه اين تناقض كه عملكرد علم مهندسي از يك سوو فشار سياسي-اجتماعي از سوي ديگر موجب تخصيص مازاد بر ظرفيت مستقيم منابع آب گرديده و در اينبستر نگرش عرضه هر چه بيشتر آب بر شيوه هاي مديريت تقاضا غالب شده است، كه متاسفانه سياست هاي گاه اشتباه، شايد بتواند در كوتاه مدت مشكلات كمبود آب را حل نمايد ولي در دراز مدت باعث افزايش مصرف،افزايش سطح زير كشت، رشد صنايع و در نتيجه افزايش آلودگي آبها، توسعه بي رويه مناطق شهري، شده كه در دراز مدت حوضه مقصد را با مشكلات جدي تري مواجه مي كند. در اين مقاله سعي شده است به اين سوالكه اين چنين نقل و انتقالات سازگار با مفهوم مديريت منابع آب يكپارچه مي باشد يا خير پاسخ دهد