بررسي كاربرد سيستم هاي پشتيبان تصميم گيري در ارزيابي اثرات توسعه بر محيط زيست

توجه به محيط زيست در دوران ما تبديل به معيار شده است، زيرا افزايش فشار درحد خارج از توان طبيعي ميتواند سبب از دست دادن كاركردها و يا زوال و نابودي محيطزيست گردد. از طرف ديگر، هزينه بازسازي مناطق تخريب شده ده تا پنجاه برابر هزينه پيشگيري از تخريب است. بنابراين، نياز به ارزيابي اثرات توسعه امري اجتناب ناپذير است. ارزيابي اثرات توسعه به عنوان ابزار مديريتي مهم و كارآمد در اختيار برنامه ريزان است تا براساس آن، اثرات بالقوه محيط زيستي يك يا چند طرح توسعه اي شناسايي و گزينه هاي موثر جهت رفع يا كاهش آنها پيشنهاد شود. ارزيابي اثرات توسعه با چالش ها و مشكلاتي روبه رو است. با اينكه روشهاي متعددي براي ارزيابي اثرات معرفي شده است، اما هيچ يك از آنها به تنهايي قادر به حل اين مشكلات و انجام ارزيابي كامل نيست. بنابراين، با توجه به نياز روزافزون بشر به توسعه و به دنبال آن تخريب بيشتر محيط زيست، نياز به روش هايي است كه بتوان با كمك آن اين مشكلات را مديريت كرد و يك ارزيابي جامع و كامل انجام داد. سيستم هاي پشتيبان تصميم گيري اين قابليت را دارند كه با استفاده از آنها مي توان استفاده درست تر و سريعتر از روش ها را افزايش داد و ارزيابي عيني تري انجام داد. مديران و تصميم گيران هم با استفاده از اين سيستم ها مي توانند كيفيت تصميم خود را بهبود ببخشند. همه اين عوامل باعث كمك به كاهش تخريب محيط زيست و منابع و بالطبع سبب افزايش سود و منفعت خواهند شد. اين مقاله به مروري بر سيستم هاي پشتيبان تصميم گيري و مفهوم و كاربرد آنها در ارزيابي اثرات توسعه بر محيط زيست ميپردازد.