اثر بخشي آموزش مهارت هاي زندگي زناشويي بر تاب آوري و كيفيت زندگي زنان متأهل شهر تهران

اين تحقيق به منظور تعيين ميزان اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي زناشويي بر باورهاي ارتباطي زنان متأهل شهر تهران صورت گرفت. جامعه آماري پژوهش، شامل زنان متاهل مراجعه كننده به مركز كتاب پارك در شهر تهران در بازه زماني دوماهه (آذر تاابتداي اسفند سال 1396) مي باشد، كه تعداد آنها برابر با 100 نفر است كه از ميان آنها پس از غربالگري اوليه 30 نفر بطور تصادفي ساده بعنوان آزمودني انتخاب و با همين روش در دو گروه آزمايشي و كنترل (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه، هفته اي يكبار، هر جلسه 2 ساعت، مداخلات آموزش مهارتهاي زندگي زناشويي را دريافت كردند و گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكرد. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه باورهاي ارتباطي اپستين و ايدلسون و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات تحليل كوواريانس چند متغيره به كار رفت ونتايج نشان داد كه بين ميانگين هاي پس آزمون در گروه آزمايشي و كنترل از لحاظ باورهاي ارتباطي تفاوت آماري معني داري وجود دارد. همچنين نتايج حاكي از آن است كه آموزش مهارت زندگي زناشويي بر تمامي مولفه هاي باور ارتباطي و كيفيت زندگي موثر بوده است. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه ميتوان نمرات باور ارتباطي و كيفيت زندگي را با استفاده از آموزش مهارت زندگي زناشويي بطور معناداري افزايش داد.