رابطه كمال گرايي با احساس تنهايي دانش آموزان مقطع متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه كمال گرايي با احساس تنهايي دانش آموزان مقطع متوسطه اول بوده است. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهرستان آمل در سال تحصيلي 1397 - 1396 بودند كه از اين ميان 327 نفر به صورت نمونه گيري تصادفي خوشهاي انتخاب شد. داده هاي پژوهش به وسيله مقياس كمال گرايي فراست (1990) و پرسشنامه احساس تنهايي راسل و پيلوا و كورتونا (1980) جمع آوري شدند. دادههاي جمع آوري شده به وسيله آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه و SPSS-20 تجزيه و تحليل شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد متغيرهاي انتظارات والدين، نگراني در خصوص اشتباهات، انتقادگري والدين و معيارهاي فردي به ميزان 1 / 17 درصد قادر به پيش بيني احساس تنهايي بوده اند (05 / 0 > P). همين طور بين كمالگرايي و حيطه هاي نگراني در خصوص اشتباهات، معيارهاي فردي و احساس تنهايي، انتظارات والدين و انتقادگري والدين با احساس تنهايي رابطه مثبت و معناداري وجود داشته است (05 / 0 > P). با توجه به نتايج پژوهش ميتوان نتيجه گرفت كه كمال گرايي در احساس تنهايي دانش آموزان نقش دارد.