بررسي تأثير واقعيت درماني بر افزايش كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي تأثير واقعيت درماني بر افزايش كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت بود. اين پژوهش، از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ ماهيت اجرا و نحوه گردآوري اطلاعات، از نوع مطالعات نيمه تجربي يا نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري تمامي افراد مراجعه كننده به مركز ديابت در شهرستان قائمشهر در - نيمسال دوم سال( 96 - 97 ) ميباشد كه تعداد آنها برابر با 100 نفر بود. حجم نمونه با توجه به حجم جامعه براساس جدول كرجسي مورگان ( - 1972 ،) 80 نفر براي غربالگري اوليه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بر روي آنها اجرا شد. افرادي كه داراي كيفيت زندگي پايين بودند، شناسايي شده و سپس از ميان آنها 30 نفر بطور تصادفي ساده انتخاب و با همين روش در دو گروه آزمايشي و كنترل (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه، هفته اي يكبار، هر جلسه 90 دقيقه، مداخلات درمان را دريافت كردند و گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكردند. يافته ها نشان داد تأثير شيوه واقعيت درماني در خرده مقياس سلامت جسمي برابر 68 %، در سلامت روان برابر 76 %، در روابط اجتماعي برابر 86 %، در سلامت محيط برابر 71 %، در سلامت عمومي برابر 30 % و در نمره كلي كيفيت زندگي برابر 93 % بود. نتاج نشان داد آموزش با شيوه واقعيت درماني به بيماران ديابتي، تاثير مطلوبي را بر تمامي مولفه هاي كيفيت زندگي آنان گذاشته است.