اندازه ي دولت و رشد اقتصادي در ايران ( كاربرد مدل خودتوضيحي با وقفه هاي گسترده)

فاقد عنوان و چكيده لاتين

در مطالعه حاضر به تاثير اندازه دولت بر رشد اقتصادي در ايران پرداخته شد. به اين منظور از نسبت مخارج دولت بر توليد ناخالص داخلي به عنوان معياري براي اندازه دولت استفاده شد. در اين مطالعه دو الگوي مختلف مورد استفاده قرار گرفت بطوري كه در الگوي اول از نسبت كل مخارج دولت بر توليد ناخالص داخلي و در الگوي دوم از نسبت مخارج دولت به تفكيك مخارج جاري(مصرفي) و مخارج عمراني به توليد ناخالص داخلي بعنوان شاخصي از اندازه دولت استفاده شده است. دوره زماني مورد بررسي سال هاي92-1360و روش تجزيه و تحليل داده ها ARDL مي باشد. نتايج حاصل از برآورد الگوي اول نشان داد كه نسبت كل مخارج دولت بر توليد ناخالص داخلي در كوتاه مدت و بلندمدت داراي رابطه منفي بارشد اقتصادي مي باشد. بررسي الگوي دوم نيز حاكي از آن است كه اندازه عمراني دولت در كوتاه مدت داراي رابطه معني داري با رشد اقتصادي و در بلندمدت داراي رابطه مثبت با آن مي باشد. به عبارت ديگر اندازه عمراني دولت در بلندمدت رشد اقتصادي را افزايش و اندازه جاري دولت رشد اقتصادي را كاهش مي دهد.