بررسي آزمايشگاهي اثر طول بالادست آبشكنT شكل نامتقارن بر ميزان آبشستگي در شرايط مستغرق

يكي از متداولترين روشهاي كنترل فرسايش در ساحل رودخانه ها استفاده از آبشكن مي باشد. اين سازه موجب كاهش سرعت در نزديكي ساحل و افزايش رسوب گذاري در اين محدوده مي شود. با توجه به اينكه شكل آبشكن ها نيز در الگوي جريان شكل گرفته پيرامون آنها و حفاظت ساحل رودخانه موثر مي باشد، انتخاب شكل مناسب آبشكن ها همواره مورد توجه مهندسين رودخانه بوده است. با توجه به اثر موضعي آبشكن ها بر الگوي جريان، معمولا در اطراف دماغه آبشكن ها حفره آبشستگي بوجود مي آيد. تخمين حداكثر عمق آبشستگي اطراف آبشكن ها و انتخاب شكلي از آبشكن كه منجر به آبشستگي كمتري در اطراف دماغه خود شود، يكي از موضوعات مورد علاقه مهندسين هيدروليك است.آبشكن T شكل از جمله آبشكنهايي است كه در شرايط يكسان هيدروليكي از عمق آبشستگي نسبي كمتري نسبت به بقيه آبشكنها برخوردار است. با توجه به اينكه در شرايط سيلابي معمولا آبشكنها به صورت مستغرق عمل ميكنند، لذا در اين تحقيق به بررسي آزمايشگاهي اثر طول بالادست آبشكن T شكل نامتقارن بر ميزان حداكثر آبشستگي پرداخته شده است. نتايج نشان ميدهد در شرايط يكسان هيدروليكي و به ازاي طول مشخصي براي بال پايين دست، با افزايش طول بال بالادست، آبشستگي افزايش يافته و طول منطقه رسوبگذاري نيز افزايش مي يابد