رابطه انعطاف پذيري شناختي، سيستم مغزي رفتاري با خود تنظيمي در دانشجويان علوم انساني دانشگاه آيت الله آملي

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين انعطاف پذيري شناختي، سيستم مغزي رفتاري با خود تنظيمي دانشجويان بود. روش تحقيق توصيفي با طرح همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانشجويان علوم انساني دانشگاه آيت الله آملي در سال تحصيلي 1397 تشكيل دادند كه تعداد كل آنها برابر 2273 نفر مي باشند. نمونه آماري اين پژوهش بر طبق جدول كرجسي و مورگان (1970) 331 نفر مي باشند، كه با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. ابزار گرد آوري دادها پرسشنامه ي انعطاف پذيري شناختي دنيس و وندروال، پرسشنامه ي خودتنظيمي بوفارد و پرسشنامه سيستم مغزي رفتاري كارور و وايت بود. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چند گانه استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين انعطاف پذيري شناختي و سيستم مغزي رفتاري 0/696 -r) با خود تنظيمي دانشجويان رابطه وجود دارد( 0.05>P). ضرايب رگرسيوني نشان داد كه انعطاف پذيري شناختي با بيشترين ميزان بتا ( 449 / 0 = β) بهترين متغير پيش بيني كننده خودتنظيمي بطور مثبت است و پس از آن سيستم بازداري رفتاري ( 0/375= β) نيز بطور منفي و معني داري قابليت پيش بيني پيش بيني خودتنظيمي دانشجويان را دارا مي باشد.