بررسي الگوي جريان و آبشستگي اطراف پايه هاي پل شكاف دار با تغيير طول و جابجايي شكاف به روش حجم محدود

همه ساله تعداد زيادي از پل ها، به دليل فرسايش آبي در اطراف پايه هايشان تخريب مي شوند. استفاده از شكاف يكي از روش هاي مناسب براي كاهش آبشستگي موضعي پايه هاي پل است. در اين تحقيق ابتدا شكاف هاي متفاوتي از نظر طول و فاصله از كف، روي پايه پل ايجاد شد. سپس با استفاده از مدل رياضي، الگوي جريان و توزيع سرعت اطراف پايه هاي پل شكاف دار مورد بررسي قرار گرفت و با حالت بدون شكاف مقايسه شد و بوسيله اندازه گيري تنش برشي كف، بهترين هندسه شكاف معرفي شد و نتايج نشان داد كه هر قدر طول شكاف بيشتر و به سطح آب و يا به بستر نزديكتر شود، از ميزان تنش برشي كف و ايجاد گردابه هاي فرسايش دهنده و آبشستگي احتمالي كاسته خواهد شد. در پايان مشخص شد كه شكاف با ابعاد L/B=3 و بدون فاصله از بستر بهترين حالت شكاف از نظر كاهش ايجاد آبشستگي است.