آسيب‌شناسي مدرنيزاسيون در ايران

آنچه در اين جستار در پي آنيم، بررسي واقعيت هاي انضماميِ جامعه ايران در روند گذار از جامعه سنتي به مدرن مي باشد كه جامعه ما را تبديل به جمع اضداد يا ايستار هاي افراطي نموده است، به عبارتي گذارِ گسسته از سنت و رويگرداني ناخواسته و يا نادانسته از پتانسيل هاي فرهنگي، جامعه را به دو قطب نو گرا و سنت گرا تقسيم كرده كه پيامد هاي قطبی شدنِ جامعه، آسيب زا بودن آن را استمرار بخشيده و از طرفي گسترش رويكرد پست مدرنيستي، شرايط خاصي را در جامعه ايران حكم­ فرما كرده است. به ديگر سخن از يك طرف آسيب هاي سنت گرايي كه در واقع واكنش به افراطي گري عقلانيت مدرن است در جامعه قرباني مي­گيرد و از سوي ديگر نابساماني هاي ناشي از ورود انديشه پسامدرنيستي و جهاني شدن در قالب فيلم و شبكه هاي اجتماعي است كه مي رود باورهاي مشترك اعضاي جامعه را به چالش بزرگي بكشاند. بنابراين به همين دليل است كه جوان امروزي دچار نوعي اختلال در بازيابي هویت شده است كه ناشی از نامشخص بودن و نبود قطعیت درباره هویت و موجودیت خويش است. این اختلال در جوامع در حال گذار از سنت به مدرنیته فراوان تر و چشمگیرتر از جوامع كاملاً سنتی یا كاملاٌ صنعتی دیده می شود كه می تواند به سبب دگرگونی ژرف و گسترده ی ارزش های فردی، خانوادگی، اجتماعی و معنوی باشد. در جوامعی كه سرعت تغییرات بیش از آمادگی ها و ظرفیت های مردم است نه تنها آسیب هایی متوجه اعضاي جامعه می شود بلكه تلقی مردم از تغییر نیز منفی خواهد بود. وضعیت امروزِ جامعه ايران مصداقی از این موضوع است. در گذار از سنت به مدرنیته و به همراه تغییرات آشفته فرهنگی، جامعه ما بطور عام و خانواده ایرانی به شكل خاص، دگرگونی های گسترده ای را تجربه می كند. درك این دگرگونی و پیش بینی آثار و عواقب آن، از ابعاد مختلف می تواند حائز اهمیت باشد كه بدان پرداخته شده است.