آناليز حساسيت تبخير-تعرق گياه مرجع به متغيرهاي هواشناسي (مطالعه موردي: ايستگاه سينوپتيك مشهد)

تبخير- تعرق مرجع يكي از اجزاي مهم چرخه هيدرولوژي است. ضرايب حساسيت فصلي و سالانه تبخير- تعرق مرجع الگوهاي پنمن- مونتيث- فائو 56، هارگريوز- ساماني و پريستلي- تيلور نسبت به متغيرهاي هواشناسي درايستگاه سيتوپتيك مشهد با اقليم معتدل و خشك محاسبه شد و پارامترهاي ورودي به الگوهاي تبخير- تعرق مرجع شامل دماي حداقل، دماي حداكثر، رطوبت نسبي حداقل، رطوبت نسبي حداكثر، سرعت باد و سرعت آفتابي در بازه 20± در دوره آماري 1997-2013 به صورت روزانه با استفاده از روش مونت- كارلو به صورت همزمان شبيه سازي و تغيير داده شد. سپس حساسيت الگوهاي برآورد تبخير- تعرق مرجع به تغيير همزمان متغيرهاي هواشناسي ارزيابي شد. نتايج نشان داد الگوي پنمن-موننيث- فائو 56 بيش ترين حساسيت را به دماي حداكثر و بعد از آن به سرعت باد، رطوبت نسبي حداقل دارد. در پاييز و زمستان اين الگو به رطوبت نسبي حداقل و در بهار و تابستان به دماي حداكثر حساس تر است. آناليز حساسيت الگوي هارگريوز- ساماني نشان داد اين الگو به دماي حداكثر حساس تر است. هم چنين در تابستان حساسيت الگو نسبت به اين متغير بيشتر از فصول ديگر مي باشد. تحليل حساسيت الگوي پريستلي- تيلور نشان داد اين الگو به ساعات آفتابي و بعد از آن به رطوبت نسبي حداكثر حساس تر است. نتايج تغيير همزمان متغيرهاي هواشناسي با مونت- كارلو حاكي از آن است كه حساسيت الگوي پريستلي- تيلور به تغيير پارامترهاي ورودي بيشتر است. هم چنين حساسيت تمامي الگوها به تغيير همزمان متغيرها در فصل تابستان بيشتر از فصول ديگرمي باشد.