نشانگرهاي زيستي و كاربرد آنها در آبزيان

Biomarkers and their application in aquatic animals

اكوسيستم هاي آبي همواره دريافت كننده حجم وسيعي از آلاينده ها مي باشند كه مي تواند از عملكرد صحيح آنها جلوگيري نموده و تعادل بوم سازگان ها را بر هم زد. در سال هاي اخير بايش اكوسيستم هاي آبي از سنجش كمي مقدار آلاينده در آب، رسوب و بافت ماهي به سمت سنجش هاي كيفي اثرات آلاينده ها بر آبزيان و بررسي وضعيت سلامت آبزيان و نهايتا اكوسيستم سوق بيدا نموده است. زيست شلگرها يا بيوماركرها شاخص هاي مولكولي، بيوشيميايي، خون شناسي، آنزيمي و باقي هستند كه به رديابي اثرات ثانويه آلاينده ها بر آبزيان مي پردازند و وضعيت آبزي را جهت ارزيابي سلامت آبزيان و نهايتا اكوسيستم آبي مورد بررسي قرار مي دهند. از مزاياي زيسمندشانگرها مي توان به تشخيص اثرات آلاينده ها بيش از بروز آسيب هاي اكولوژيك، سهولت در اجرا در شرايط آزمايشگاهي و محيطي نام برد.

Aquatic ecosystems are always receiving a large amount of pollutants that can prevent their proper functioning and disrupt the ecosystem balance. In recent years, the monitoring of aquatic ecosystems has resulted in quantitatively measuring the amount of contaminants in water, sediment and fish tissues towards qualitative measurements of the effects of pollutants on aquatic organisms and assessing the health status of aquatic organisms and finally ecosystem. Biomarkers are molecular, biochemical, hematologic, enzymatic and tissueindicators that track the secondary effects of pollutants on aquatic organisms and assess aquatic conditions for assessing aquatic health and eventually aquatic ecosystems. The advantages of biomaterials can be to identify the effects of contaminants before ecological damage, ease of use in laboratory and environmental conditions