معناشناسي «خير» در قرآن

از روش هاي نوين پژوهش در قرآن، معناشناسي واژگان است كه به ارتباط نظام مند ميان لغات دست مي يازد. معناشناسي خير قصد دارد بر اساس دانش لغت، بافت و سياق آيات و روابط بينامتني آنها، حوزه معنايي و مصاديق خير، واژه هاي مرتبط يا متضاد با آن را بيان نمايد. يكي از رهيافت هاي معناشناسي خير، مفهوم خير كمالي انسان است كه از ارتباط اين كلمه با واژه هايي نظير ايمان، تقوا، توبه و صبر به دست مي آيد. با پژوهش در روابط همنشيني واژه هاي مثبت و منفي مرتبط با خير، اين واژه به درستي و با دقت بيشتري، ترسيم مي شود و عوامل بازدارنده در كسب خير كمالي روشن مي گردد. در ميدان معنايي واژه خير، همنشيني اين كلمه با الفاظ مثبت، همچنين بافت و سياق آيات حاوي اين كلمات ضرورت اين لوازم را در كسب خير كمالي آشكار مي كند. به علاوه، مجاورت خير با الفاظي كه در تقابل معنايي يا متضاد با آن قرار دارند، محققان را در تبيين صحيح معناي خير در قرآن ياري مي كند. معناشناسي خير در بيان مفهوم خير مادي و معنوي، دنيوي و اخروي، مؤثر بوده، راهگشاي مفسران در تشخيص لايه هاي معنايي بسياري از آيات قرآن مي باشد.