جايگاه اشتغال نيروي انساني در سياست‏گذاري اقتصادي جمهوري اسلامي ايران (‏برنامه‏هاي اول تا پنجم توسعه)

موضوع اشتغال به‏عنوان يكي از مهم‏ترين و اساسي‏ترين نيازهاي يك جامعه و از اهداف كلان توسعه‏ي پايدار در اغلب كشورها محسوب مي‏گردد. از جمله دغدغه‏هاي اصلي سياست‏گذاران و برنامه‏ريزان اقتصادي كاهش نرخ بيكاري به‏عنوان يك پديده‏ي مخرب اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي و فراهم نمودن زمينه‏هاي مناسب در راستاي توسعه اشتغال مي‏باشد. بدين منظور، بهره‏برداري مناسب از منابع انساني هر كشور بايد به‏عنوان يكي از اهداف اصلي توسعه‏ي پايدار در نظر گرفته شود. در اين پژوهش بر‏ آن شديم كه سياست‏گذاري‏هاي اقتصادي دولت‏هاي گوناگون در برنامه‏هاي متعدد توسعه در ارتباط با مسئله‏ي توسعه اشتغال و كاهش بيكاري را مورد بررسي قرار داده و به اين پرسش‏هاي اساسي پاسخ دهيم كه مسئله اشتغال در سياست‏گذاري برنامه‏هاي متعدد توسعه جمهوري اسلامي چه جايگاهي داشته و دارد؟ آيا برنامه‏هاي اول تا پنجم توسعه توانسته‏اند در زمينه توسعه اشتغال مفيد واقع شده و منجر به كاهش نرخ بيكاري شوند؟ با بررسي‏هاي صورت گرفته و نيز شواهد موجود در زمينه نرخ فعلي بيكاري در سطح كشور بايد عنوان كرد سياست‏گذاري‏ها و برنامه‏ريزي‏هاي اقتصادي در زمينه اشتغال نتوانسته‏اند بنا به دلايلي نظير عدم وجود منابع و امكانات لازم و كافي، ناهماهنگي‏هاي ميان منابع و مصارف و هم‏چنين ناهماهنگي‏هاي ميان برنامه‏هاي توسعه و بودجه‏ها و نيز عدم وجود سازمان و مؤسسه اجرايي كارآمد، ضعف استنباط نادرست مجريان و قوانين و مسايل مربوط به كنترل و نظارت تاكنون موفق عمل ‏كنند. در اين پژوهش علاوه بر روش توصيفي و كتابخانه‏اي، از روش تحليل ثانويه و با كمك داده‏ها و اطلاعات آماري موجود به تحليل برنامه‏هاي توسعه پرداخته‏ايم.