اشتغال زنان، نشاط زناشويي و گرايش به طلاق (مورد مطالعه: متأهلين شهر تهران)

اين مقاله با هدف بررسي تاثير اشتغال زنان بر پايداري خانواده به مقايسه خانوادههاي تك شاغل و خانوادههاي هر دو شاغل پرداخته است. جامعه آماري اين پيمايش كمي، زنان و مردان متأهل شهر تهران بوده و به شيوه نمونه‌گيري خوشهاي چند مرحلهاي 1736 نمونه از 50 حوزه شهر تهران انتخاب شده و در تجزيه تحليل نهايي به كار گرفته شده است. نتايج اين تحقيق نشان ميدهد: نشاط زناشويي در مردان خانواده‌هاي هر دو شاغل بيش از مردان خانواده‌هاي تك شاغل است. درآمد و منزلت شغلي بالا در مردان خانواده‌هاي تك شاغل با كاهش نشاط زناشويي و در زنان خانواده‌هاي تك شاغل افزايش درآمد با افزايش نشاط زناشويي در ايشان همراه است. همبستگي نشاط زناشويي و گرايش به طلاق در زنان خانواده‌هاي هر دو شاغل بيش از زنان خانواده‌هاي تك شاغل و در مردان خانواده‌هاي تك شاغل بيش از مردان خانواده‌هاي هر دو شاغل است. هزينه‌كرد مالي اشتراكي در خانواده‌هاي هر دو شاغل بيش از خانواده‌هاي تك شاغل و تضاد ميان كار و خانواده در آنها كمتر است. به طور كلي مي‌توان گفت يافته‌هايي كه نشان دهد اشتغال زنان پايداري خانواده را تضعيف مي‌كند مشاهده نشد اما اشتغال زنان منابعي را برايشان فراهم مي‌كند كه از آن مي‌توانند در انحلال زندگي زناشويي ناخوشايند استفاده نمايند. با توجه به اينكه نشاط زناشويي و گرايش به طلاق متاثر از شرايط شغلي است، به كارگيري سياست‌هاي مناسب اشتغال مي‌تواند در پايداري خانواده كمك كننده باشد. يافته‌هاي تحقيق تاييد كننده تئوري‌هاي مبادله، فرصت اقتصادي و اقتصاد جديد خانه مي‌باشد.