مدل‌سازي روند ميزان بيكاري در ايران و عوامل تاثيرگذار بر آن از طريق برازش مدل آناليز كواريانس لجستيك

عطف به اهميت رفع معضل بيكاري به عنوان يكي از اولويت‌هاي برنامه‌ريزان اقتصادي جامعه، مقاله حاضر به پژوهش در زمينه روند ميزان بيكاري در ايران پرداخته است. در حقيقت تأثير فاكتورهاي جنسيت، ميزان تحصيلات و محل سكونت بر ميزان بيكاري در حضور عنصر زمان مورد مطالعه قرار گرفته است. جهت برازش مدل تحقيق از الگوي آناليز كواريانس لجستيك بهره گرفته شده است. همچنين با استفاده از شيوه برازش مدل‌هاي آشيانه‌اي، برازنده‌ترين مدل به‌دست مي‌آيد. عامل زمان نيز به عنوان يك متغير مداخله‌گر وارد مدل شده و اثر آن مي‌بايست از مدل حذف مي‌گرديد. مدل بهينه نهايي، گوياي معناداري تمامي عوامل اصلي موجود در مدل بر ميزان بيكاري در ايران بوده است. علاوه بر اثرهاي اصلي متغيرهاي موجود در مدل، كليه اثرهاي متقابل نيز در مدل نهايي موجود و معنادار نمايش داده مي‌شود. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت افزايش سطح تحصيلات يكي از عوامل تشديدكننده ميزان بيكاري در جامعه بوده است. همچنين اثر مثبت محل سكونت بر ميزان بيكاري يكي از علل رشد مهاجرت به سمت شهرنشيني و تراكم جمعيت در شهرها در دهه هشتاد مي‌باشد. اختلاف معنادار ميزان بيكاري در دو سطح فاكتور جنسيت نشان از پايبندي اكثر افراد جامعه به الگوي زندگي اسلامي دارد و از نقش‌آفريني بيشتر زنان در درون خانواده نشأت مي‌گيرد. داده‌هاي اين تحقيق برگرفته از داده هاي موجود در طرح مركز آمار ايران تحت عنوان آمارگيري ويژگي‌هاي اشتغال وبيكاري خانوار در طي سال‌هاي 76 تا 81 است. اين آمارگيري‌ها درسال‌هاي 76 تا 79 بصورت سالانه واز سال 80 در چهار نوبت ودر ماههاي مياني هر فصل به اجرا درآمده است.